Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. . Her şey böyle başladı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. . Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. . Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. . Her şey böyle başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı.